Βαμπίρια! Βαμπίρια παντού!

Σιχαίνομαι τη φράση "οι βρικόλακες του Twilight είναι τόοοοσο τέλειοιιιιι" από άτομα που δεν έχουν διαβάσει ούτε ΕΝΑ κλασικό βαμπιρικό μυθιστόρημα. Ούτε μισή Anne Rice βρε αδερφέ. Όταν το ακούω βγάζω σπυριά, στην κυριολεξία. Μου 'ρχεται να πιάσω όσα (σωστά) βαμπιροβιβλία ξέρω, να τους τα τρίψω στη μούρη και να πω: "ΑΥΤΑ είναι πραγματικά βαμπίρ!" (Ναι, θέλω να τσακωθώ με Twitards. Δεν μπορώ, με τρώει ο κ****ς μου). Δηλαδή αν είναι για βαμπιρικό ρομάντζο, θα προτιμήσω το True Blood (ή Southern Vamps όπως είναι το κανονικό του όνομα) όπου τουλάχιστον οι ήρωες έχουν χαρακτήρα (σε σένα μιλάω Bella) ή το Underworld.

Δε χρειάζεται να πω πως αγαπώ Δράκουλα. Τι να συγκριθεί μαζί του. Πέραν του ότι είναι βασισμένος σε ιστορικό πρόσωπο (Vlad Tepes, a.k.a. the Impaler) και ότι το ομώνυμο μυθιστόρημα του Bram Stoker έχει γίνει υπερκλασικό με άπειρες κινηματογραφικές μεταφορές, κατά αρκετές μυθολογίες είναι και το πρώτο βαμπίρ. Κατά άλλες είναι ο Κάιν. Ο γνωστός. Κι από εδώ πάμε στο δεύτερο δημοφιλέστερο rpg μετά το Dungeons and Dragons, με όνομα Vampire: The Masquerade και Vampire: The Requiem. Για την πρώτη εκδοχή, έχουν κυκλοφορήσει και 13 βιβλία, που το καθένα αντιστοιχεί σε μια πατριά βρικολάκων, είναι γεμάτα ίντριγκες και δολοπλοκίες και σε αρκετά σημεία είναι σαδομαζοχιστικά και διεστραμμένα. Όπως πρέπει να είναι ένα βαμπίρ δηλαδή.

Εξάλλου οι αρχικοί μύθοι περί βρικολάκων έτσι τους παρουσίαζαν. Σάπια κινούμενα πτώματα που σηκώνονταν από τάφους, επιτίθονταν στους ανθρώπους και έσπειραν αρρώστιες. Οι βικτωριανοί συγγραφείς τους μετέτρεψαν σε πανέμορφα, γοητευτικά πλάσματα που τρέφονταν με αίμα και συμβόλιζαν τη σεξουαλική καταπίεση της εποχής. Η Καρμίλα του LeFanu είναι από τα καλύτερα παραδείγματα (διαβάστε το, αξίζει).

Μετά φυσικά έχουμε και την Anne Rice. Αν το όνομα δε σας λέει κάτι, θυμηθείτε τις ταινίες Interview with the Vampire και Queen of the Damned. Ε, αυτή τα έχει γράψει. Αν και η δεύτερη ταινία είναι μια απογοήτευση για όποιον τα έχει διαβάσει, γιατί είναι συρραφή δύο βιβλίων. Όλα της τα βιβλία με τον Λεστάτ μπαίνουν κάτω από την επικεφαλίδα Vampire Chronicles και στα ελληνικά δυστυχώς δεν έχουν μεταφραστεί. Βλέπετε, οι εκδοτικοί οίκοι είναι πιο απασχολημένοι προωθώντας μπούρδες του τύπου "Αιώνια δική σου" (μα σιρόπι??? ΣΙΡΟΠΙ????) και "Σημαδεμένη".

Κι ας μην ξεκινήσω περί άνιμε. Hellsing, Vampire Knight, Trinity Blood, Blood+, Vampire Hunter D... Ένα κι ένα. Βέβαια στο VK με χαλάει στο εξής: όταν το έβλεπα, είχα την εντύπωση ότι κάποιος έκανε c/p το rp του Durmstrang. Όχι, αλήθεια, δεν το είχαμε δει πριν το ξεκινήσουμε. Μιλάμε είχα το ένα deja vu μετά το άλλο. Και αλήθεια, ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τα "χορτοφάγα" βαμπίρ. Αρκεί να μη λαμπυρίζουν :Ρ Και αν θέλετε να δείτε Hellsing, αφήστε το άνιμε και πιάστε τα OVA. Έπη με όλη τη σημασία της λέξης. Αν και ακόμα περιμένουμε το VIII -.-

Θα μπορούσα να μιλάω για βαμπιροβιβλία και βαμπιρομάνγκα/άνιμε για πάντα. A, και για τις b-movies της βρετανικής Hammer. Αλλά ό,τι είχα υπόψη μου και μ' αρέσει το ανέφερα, κι αν κάποιοι επιμένουν να μην τα τσεκάρουν για να μη χαλάσουν την "τέλεια" εικόνα που έχουν για τους βρικόλακες μέσω του Λυκόφωτος και επειδή δεν αντέχουν το ξύλο και το αίμα σε μεγάλες ποσότητες, τι να πω. Η τρεντιά έχει εισχωρήσει πολύ βαθιά μάλλον :Ρ Εμένα απλά μου δίνουν μια ακόμα ευκαιρία να κράζω με περισσότερα επιχειρήματα. (Πωωω θυμήθηκα την κοροϊδία που έφαγε το New Moon και το Eclipse τώρα. Και εις ανώτερα :Ρ)