Are you morbid?

Πάντα με συνάρπαζε το γκροτέσκο και το μακάβριο στην τέχνη. Με τραβούσε. Παρόλο που μπορεί να αηδίαζα ή να φοβόμουν, δεν μπορούσα ποτέ να ξεκολλήσω τα μάτια μου. Πιστεύω πως αυτός είναι ένας από τους λόγους που με ελκύουν και τα ακραία είδη της μέταλ. Είναι όπως όταν βλέπεις μια ταινία τρόμου, που ξέρεις ότι θα έχεις εφιάλτες, ξέρεις ότι θα δεις κάτι που δεν θα σ' αρέσει, κι όμως συνεχίζεις να βλέπεις, σαν να θες να ρουφήξεις κάθε λεπτομέρεια.

Την πρώτη φορά που είδα έναν γκροτέσκ πίνακα ήμουν 7 χρονών. Ξεφύλλιζα ένα βιβλίο περί τέχνης και το μάτι μου έπεσε στην Γκουέρνικα του Πικάσο. Μικρό παιδάκι ήμουν, όπως ήταν λογικό τρόμαξα, και σοκαρίστηκα ακόμα περισσότερο διαβάζοντας την ανάλυση δίπλα. Μια εικόνα πολέμου, με διεστραμμένες γωνίες, μέλη και κεφάλια γυρισμένα ανάποδα, αναλογίες τρομακτικές. Κι αυτή η λάμπα από πάνω ήταν σαν να έριχνε ένα αρρωστημένο φως σε όλα. Μέχρι που τελείωσα το δημοτικό, δεν μπορούσα να κοιτάξω τον ίδιο πίνακα ξανά χωρίς να ανατριχιάσω. Τελικά έγινε ένας από τους αγαπημένους μου.

Λίγο καιρό αργότερα, δεν θα'μουν ακόμα 8, διάβαζα την Παγκόσμια Μυθολογία της Εκδοτικής Αθηνών. Στο λήμμα "Κρόνος" είχαν τη χειρότερη εικόνα των παιδικών μου χρόνων. Τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του, του Γκόγια. Για όποιον έχει δει τον Λαβύρινθο του Πάνα, το τέρας με τα μάτια στα χέρια βασίστηκε στο κόνσεπτ αυτού του πίνακα. Στο θέμα μας, όμως, μπορώ να πω πως αυτό με σόκαρε πολύ περισσότερο από την Γκουέρνικα. Ένα δευτερόλεπτο ήταν αρκετό για να εντυπωθεί στο μυαλό μου η άγρια μορφή του Κρόνου και το ματωμένο και ακρωτηριασμένο σώμα του γιου του. Αναγκάστηκα να διπλώσω στα δύο τη σελίδα για να μην χρειαστεί το ξαναδώ (κι ακόμα διπλωμένη είναι :Ρ). Στην πρώτη γυμνασίου, το πέτυχα ξανά στο βιβλίο των αρχαίων. Και πάλι έβαζα το τετράδιο πάνω για να το κρύβω :Ρ Σήμερα, ξέρω πως είναι ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς πίνακες του είδους μιας κι έχει τρομερή λεπτομέρεια και ζωντάνια, αλλά εξακολουθώ να μη θέλω να το βλέπω :Ρ

In more recent years, για την ακρίβεια πρέπει να ήμουν στο λύκειο, είχα την έκπληξη της ζωής μου όταν, στο λεύκωμα του μουσείου Πράντο της Μαδρίτης, ανακάλυψα τον Θρίαμβο του Θανάτου του Μπρούεχελ. Έγινε instant favorite. Έπιανε δύο σελίδες και αφηγούνταν το τέλος του κόσμου, όπου όλοι θα πεθάνουν ανεξαρτήτως οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης. Για να μην πω ότι μου θύμισε τις περιγραφές για την καταστροφή της Σμύρνης. Σκελετοί έσπρωχναν τα πλήθη σε ένα τεράστιο φέρετρο, άλλοι είχαν ήδη πνιγεί ή κρεμαστεί, σκυλιά έτρωγαν τις σάρκες των νεκρών, και παντού υπήρχε φωτιά και καπνός. Ήταν η πιο ταιριαστή εικόνα της Αποκάλυψης που θα μπορούσα να φανταστώ.

Από κει και πέρα, είχα (και έχω) αρκετές περιόδους όπου το γκροτέσκ ήταν εμμονή. Να γκουγκλάρω παλιές φωτογραφίες από freak shows με ανθρώπους παραμορφωμένους, να χαζεύω με τις ώρες τα έργα του Giger και τα εξώφυλλα των Mayhem (εκείνο του Dawn of the Black Hearts πρέπει να είναι μακράν το αγαπημένο μου), των Celtic Frost, των Cannibal Corpse, στα βιβλιοπωλεία να ψάχνω αντίστοιχα λευκώματα και ποιήματα. Κατέβασα την ταινία Freaks του 1932 μόνο και μόνο επειδή ανήκε στο είδος. Ένα μικρό κομμάτι αηδίας υπήρχε πάντα εκεί, αλλά υπήρχε και περιέργεια, κι αυτή ήταν μεγαλύτερη.

Δεν είμαι καμία ειδική περί τέχνης, αλλά νομίζω πως ξέρω γιατί το γκροτέσκ μας κάνει τόση εντύπωση. Γιατί δεν παρουσιάζει καμία ωραιοποιημένη εικόνα του ανθρώπου, αντίθετα βγάζει προς τα έξω τα πιο αρρωστημένα μας και βίαια ένστικτα. Οι καλλιτέχνες του μακάβριου δεν φοβούνται να δείξουν αυτά που έχουμε θάψει βαθιά μέσα μας λόγω των κοινωνικών συμβάσεων. Και σίγουρα χρειάζεται να τα βλέπουμε καμιά φορά. Απλώς κάποιοι μαγεύονται περισσότερο από αυτά από κάποιους άλλους ;)


By burial this night
Nitocrys weaves the spell
Down the vault's misty light
The lurking Sphinx dwells

Agony and nightmare
To Yog sothoth they noan
Nightfalls, morbid affair
Beard the faceless one

In the nuclear domain
Arcades lost in eternal skries
Written by the insane
Nitocrys orders must

Agony and nightmare
To Yog sothoth they moan
Nightfalls, morbid affair
Beard the faceless one

Are you morbid?

Mummy's rebirth by wrath
Below the temple of Nile
Vanished in Osiris' path
Above us reigns the Necrophile

Agony and nightmare
To Yog Sothoth they moan
Nightfalls, morbid affair
Beard the faceless one

Morbid Tales

Σχόλια

  1. Πολύ ωραία ανάρτηση. Λατρεύω την εικόνα με τον Κρόνο και λατρεύω και λαβύρινθο του Πάνα. Έχεις δίκιο πάντως Τιμοτέι, πολλούς τους ελκύει όλο αυτό το κόσνεπτ, όλους μας σίγουρα σε διαφορετικό βαθμό.

    Φιλιάααα Γιάννα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Οι καλλιτέχνες του μακάβριου δεν φοβούνται να δείξουν αυτά που έχουμε θάψει βαθιά μέσα μας λόγω των κοινωνικών συμβάσεων. Και σίγουρα χρειάζεται να τα βλέπουμε καμιά φορά."

    Συμφωνώ με αυτό. Και αγαπάμε γκοθικ πίνακες. Και πολλά άλλα. Ξέρεις εσύ :Ρ

    Υπέροχη ανάρτηση. <3
    Μπορώ επίσημα να σου κάνω πρόταση γάμου τώρα, ε; ^__^
    (Beware Ayanami, she's all mine!*evil laughter*)

    Οκέι, σκάω :Ρ

    Φιλιά <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η αλήθεια είναι ότι με τρόμαζαν και ακόμη με τρομάζουν τα μακάβρια, γκόθικ θεάματα.
    Μισώ τις παραμορφώσεις, τις ταινίες τρόμου και κάθε είδους τρόμου.
    Παρ'όλα αυτά έχω δει μερικά έργα τέχνης τέτοιου είδους, που μου προκάλεσαν μεγάλο δέος!
    Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Are you morbid?

    Αν αυτό σημαίνει να βλέπεις τον κόσμο με μια πιο γκόθικ, καλλιτεχνική ματιά, τότε ναι.

    It's fun being part of the dark side >:D

    Tanti bacixxx

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου