It's Christmas time!

Δεν συμπαθούσα ποτέ ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Μ' άρεσαν τα λαμπάκια, τα γλυκά και η γενική διακόσμηση αλλά δεν ένιωθα ποτέ αυτό που λένε "χριστουγεννιάτικο πνεύμα". Τα θεωρούσα όλα ψεύτικα, υπερτιμημένα. Κάθε Πρωτοχρονιά δε, έπεφτα σε μαύρη κατάθλιψη. Πείτε με μισάνθρωπο, πείτε με απαισιόδοξη, δεν μπορούσα να καταλάβω πώς γιορτάζουμε το γεγονός ότι μπαίνει μια νέα χρονιά που, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα είναι καλύτερη απ' τις προηγούμενες. Βασικά ακόμα δεν μπορώ να το καταλάβω :Ρ

Τι έφταιγε? Ίσως το γεγονός πως μεγαλώνοντας τα Χριστούγεννά μου ήταν μοναχικά. Δεν είχα ποτέ φίλους και ντρεπόμουν να πάω να πω τα κάλαντα μόνη. Πιθανότατα το ότι τα περνούσαμε πάντα με συγγενείς και ευρύτερα σόγια που δεν ήθελα να δω και που πολλές φορές δεν συμπαθούσα καν. Όλες οι φιλανθρωπικές ενέργειες που γίνονταν επ' ευκαιρία των Χριστουγέννων με άφηναν παγερά αδιάφορη. Αφήστε που 10-15 μέρες σ' ένα χωριό όπου δεν χιονίζει ποτέ, δεν έχει πουθενά να πας και είναι ζήτημα αν βλέπεις δέκα άτομα σύνολο είναι ό,τι χειρότερο για τα Χριστούγεννα ενός παιδιού ή μιας έφηβης.

Όλα αυτά μαζί είναι ικανά να καταστρέψουν εντελώς την μαγική εικόνα που έχουν τα περισσότερα παιδιά στο μυαλό τους για τα Χριστούγεννα. Είμαι 23 χρονών και δεν θυμάμαι να ένιωσα ποτέ ανυπομονησία για τον ερχομό του Άι-Βασίλη, δεν θυμάμαι να μέτρησα ποτέ αντίστροφα τις μέρες για το πρωί της 25ης Δεκεμβρίου. Θυμάμαι μόνο να με ξυπνούν στις 7.30 το πρωί για να πάω στην εκκλησία κουτουλώντας απ' τη νύστα, τους γονείς μου να με πρήζουν να τους πω τα κάλαντα κι εγώ να μουτρώνω, ξαδέλφια να με αγνοούν επειδή ήμουν η μικρότερη κι είχα άλλα γούστα, εμένα σε μια γωνιά να ακούω μουσική και μη μιλάω σε κανέναν.

Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που μένουμε στην Αθήνα, επειδή η μαμά μου είναι εγχειρισμένη στο πόδι και δεν μπορεί να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες στο χωριό. Είναι η πρώτη χρονιά που πέρασα την παραμονή μαζί με 11 ανθρώπους που αγαπάω κι όχι μόνη μου ή με συγγενείς συγγενών που δεν γνωρίζω και που δεν έχω την παραμικρή όρεξη να μάθω. Που έστειλα κάρτες και έδωσα δώρα όχι επειδή με υποχρέωσαν αλλά επειδή το ήθελα.

Τι σημασία έχει που δεν βλεπόμαστε συχνά? Ή το ότι μένουμε διασκορπισμένοι στην Αθήνα και γενικά στην Ελλάδα? Όταν μαζευόμαστε όλοι, είμαστε σαν μια οικογένεια. Η Μάρσυ είπε κάτι πολύ σωστό χτες: "Έχουμε μαγεία μέσα μας". Το πιστεύω. Όταν καθίσαμε στο τραπέζι για φαγητό, ένιωθα ότι καθόμουν να φάω με την οικογένειά μου. Ένιωθα ζεστά, όμορφα, άνετα, ο εαυτός μου κι όχι μια μάσκα που πρέπει να είναι ευγενική με όλους και να ανταποκρίνεται σε όλα αυτά τα ψεύτικα "καλά Χριστούγεννα και καλή πρόοδο" με ένα βεβιασμένο χαμόγελο. Ήταν η μοναδική φορά που ένιωσα ότι είναι πραγματικά Χριστούγεννα.

Εντάξει, ίσως μια φορά δεν αρκεί για να σου αλλάξει την κοσμοθεωρία χρόνων. Όμως ανυπομονώ να σας ξαναδώ, παιδάκια του ΧΓ. Σας ευχαριστώ γιατί εσείς είστε η βασική αιτία που νιώθω τόσο καλά φέτος. Σας αγαπώ όλους <3

Καλά Χριστούγεννα!