Gender stereotypes & the media

Οκέι, είμαι κοπέλα. Γιατί να πρέπει να βλέπω μόνο "γυναικείες" σειρές και ταινίες του στυλ Το Ημερολόγιο και Sex and the City? Γιατί να πρέπει να διαβάζω μόνο Δημουλίδου, Μέγιερ και γενικά βιβλία που απευθύνονται σε γυναικείο κοινό? Γιατί πρέπει να μην με ενδιαφέρει η τεχνολογία, τα γκάτζετς και τα RPG?

Τις προάλλες ήμουν στο Public, και χάζευα στο τμήμα των ταινιών. Σε κάποιο σημείο υπήρχαν δύο ράφια. Το ένα είχε πινακίδα "Αντρικές βραδιές" και το άλλο "Γυναικείες βραδιές" ή κάτι ανάλογο τέλος πάντων. Από τις 20-30 "αντρικές" ταινίες είχα δει πάνω από τις μισές και ήθελα να δω αρκετές από τις υπόλοιπες. Από τις άλλες τόσες "γυναικείες" είχα δει μόνο δύο. Και δεν ήθελα να τσεκάρω καμία άλλη. Δηλαδή οι κύριοι υπεύθυνοι στο Public θεωρούν ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να δει ταινίες σαν το Braveheart για άλλο λόγο από το να θαυμάσει τους κοιλιακούς του εκάστοτε πρωταγωνιστή? Ή ότι πρέπει να βλέπει μόνο ταινίες σαν το Λυκόφως? Τι ποσοστό από μας περνάνε για χαζογκόμενες? -.-

Δεν διαφωνώ ότι υπάρχουν κοπέλες που δεν βλέπουν περιπέτειες, fantasy και science fiction. Αλλά δεν μπορούν να μας βάζουν όλες στο ίδιο τσουβάλι. Μια κοπέλα δεν μπορεί να ευχαριστηθεί το Game of Thrones, τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, τα Star Wars, το Kill Bill, μια οποιαδήποτε ταινία που το βασικό της κοινό είναι αντρικό? Με την ίδια λογική, δεν καταλαβαίνω γιατί όταν λέω πως μου αρέσουν οι Manowar με κοιτάνε σαν να έχω ξεφύγει από το Δαφνί. Ναι, αγαπητοί μου, το ξέρω πως οι περισσότερες κοπέλες που ξέρετε ακούνε ελαφρολαϊκά, ποπ και στην καλύτερη Within Temptation, αλλά υπάρχουν κι άλλα γούστα εκεί έξω. Και οκ, δεν παίζω video games. Μου αρέσουν, αλλά μετά από λίγο τα βαριέμαι και δεν μπόρεσα ποτέ να ολοκληρώσω κάποιο. Γι' αυτό το λόγο προτιμώ να διαβάζω τις νουβέλες τους. Τόσο περίεργο σας φαίνεται όταν ανακαλύπτετε πως ξέρω την ιστορία επειδή την έχω διαβάσει αναλυτικά?

Εντωμεταξύ την πρώτη φορά που μπήκα στο Fantasy Shop με κοιτούσαν λες και δεν είχαν ξαναδεί κοπέλα εκεί μέσα. Τόσο λίγες πια ασχολούνται με τη φανταστική λογοτεχνία? Και φαίνονταν κι έκπληκτοι όταν ανακάλυπταν πως ήξερα ήδη πολλά από τα βιβλία που μου πρότειναν. Και στην τελική γιατί να μην τα ξέρω? Δόξα τους Εφτά, όταν με ενδιαφέρει κάτι το ψάχνω από μόνη μου, δεν περιμένω από άλλους να με πληροφορήσουν.

Κάτι άλλο που μ' ενοχλεί είναι η κατηγοριοποίηση των media στα περιοδικά. Στα κατεξοχήν αντρικά περιοδικά εγώ βρίσκω περισσότερα πράγματα που με ενδιαφέρουν απ' ό,τι στα γυναικεία. Έχω πετύχει άρθρο για τον Peter Dinklage (Tyrion Lannister) σε αντρικό περιοδικό, παρουσίαση του Aealo των Rotting Christ στην αντρική στήλη του περιοδικού του Public... Σε γυναικείο, πέρα από το fangirling για το πόσο άντρας είναι ο Viggo Mortensen (που είναι, αλλά όταν οι συντάκτες δεν ξέρουν να γράψουν σωστά ούτε το όνομα του χαρακτήρα του, χέστα και φασκέλωστα), δεν υπάρχει τίποτα σοβαρότερο.

Ευτυχώς ή δυστυχώς, μεγάλωσα χωρίς αδέρφια και με ελάχιστους φίλους. Αυτό μου άφησε περισσότερο χρόνο για να καλλιεργήσω τα ενδιαφέροντά μου. Μπορεί κοινωνικά να μην έχω μεγάλη εμπειρία, μπορεί να μην είμαι καλή στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, αλλά μπορείς να βασιστείς πάνω μου για ένα πράγμα: όταν μιλήσω για μια σειρά, για μια ταινία, για ένα συγκρότημα, για ένα βιβλίο που μου αρέσει και το 'χω ψάξει, θα ξέρω για τι πράγμα μιλάω. Δεν συνηθίζω να λέω λόγια του αέρα ούτε να μιλάω για πράγματα που δεν γνωρίζω. Και δεν μπορεί κανείς να μου πει πως "δεν ξέρω αρκετά" ή "δεν έχω καεί αρκετά" μόνο και μόνο επειδή είμαι κοπέλα. Όποιος το πει σοβαρά, θα έχει να αντιμετωπίσει την οργή ενός Ράβενκλοου και την ικανότητά του να σκοτώσει κάποιον με ένα από τα 1250 αντικείμενα που υπάρχουν σε ένα μέσο δωμάτιο. Συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του δωματίου.