Life, death and other morbid tales

Αγαπάω τη ζωή. Γενικότερα. Κι ας ψιλογκρινιάζω όταν μου συμβαίνει κάτι άσχημο. Είναι τόσο ωραία να είσαι ζωντανός. Να νιώθεις τον αέρα και τον ήλιο στο πρόσωπό σου, στα μαλλιά σου. Να, σήμερα ανέβηκα στο Παλαμήδι. (Είχαμε πάει 2ήμερο στο Ναύπλιο με τον boyfriend <3.) Μπορεί να μην είχα φάει πρωινό και να ψωμολυσσούσα, μπορεί να ήμουν κουρασμένη αλλά και μόνο η θέα με αποζημίωσε.


Ναι, είναι ωραία να ζεις. Να μαθαίνεις κάθε μέρα κάτι καινούριο, να βλέπεις συνεχώς νέα μέρη και νέους ανθρώπους. Γι' αυτό δεν αντέχω τους ανθρώπους που γκρινιάζουν 24/7/12/54/365 για την κοινωνία την άδικη, την κοινωνία την ψεύτρα και την μαύρη ζωή που κάνουνε οι μαύροι κλέφτες. Αν δεν σας αρέσει τόσο πολύ, κάντε κάτι για να την αλλάξετε! Ή στην τελική αποδεχτείτε την.


Και γι' αυτό θα ήθελα τόσο πολύ να μην πεθαίνουμε. Οκ, καταλαβαίνω ότι "whatever has a beginning, it has an end" κι ότι όλα είναι κύκλος, αλλά γιατί πρέπει να είναι τόσο βίαιο το τέλος μας? Τη μια στιγμή ζούμε και γελάμε και την άλλη κλαίνε οι μάνες μας στο μνήμα. Ειδικά για νέους ανθρώπους, είναι ό,τι χειρότερο. Στο χωριό μου πχ. πέρσι σκοτώθηκαν δυο παιδιά, στην ηλικία μου. Και ζουν γέροι και γριές που έχουν φτάσει τα 100. Δεν είναι αδικία αυτό? Κι όπως άκουσα πρόσφατα, ο θάνατος είναι αναπόφευκτος ακριβώς επειδή έχουμε πειστεί πως είναι. Έχει μια λογική κι αυτό.


Πέρασα όμορφα το καλοκαίρι. Δεν καθόμουν σπίτι, είδα πολλές ταινίες, πολλούς φίλους (Μαράκι!!!! <3), ξεκουράστηκα, διάβασα βιβλία, μαύρισα (λίγο, γιατί φοράω σκούρα χρώματα κι αν έχω βαθύ μαύρισμα μοιάζω με γυφτάκι xD), κοντολογίς έκανα όσα πράγματα δεν μπορούσα το χειμώνα. Και κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι ότι η ζωή είναι ωραία, κι ας είναι δύσκολη <3