Childhood Memories: Hunchback of Notre Dame
Ήξερα πως η Παναγία των Παρισίων θα γινόταν η αγαπημένη μου ταινία της Disney πριν καν την δω. Κάτι σαν προαίσθηση. Ήμουν μόλις 8 χρονών όταν προβλήθηκε, και για κάποιο λόγο που δεν έχω διαλευκάνει ακόμα οι γονείς μου τότε δεν με πήγαιναν εύκολα στον κινηματογράφο, κι έπειτα ποτέ δεν μου δινόταν ευκαιρία, έτσι χρειάστηκε να φτάσω στο Λύκειο για να τη δω επιτέλους, στην τηλεόραση.
Όταν ήμουν μικρή αγαπούσα τους χαρακτήρες. Είχα δύο κούκλες Εσμεράλδες με διαφορετικά φορέματα κι έναν Φοίβο, πολλές μινιατούρες από σοκολατένια αβγά (τα θυμάστε; Είχαν και κόκκινο περιτύλιγμα!), κι είχα ντυθεί Εσμεράλδα δυο Απόκριες στη σειρά. Όταν μεγάλωσα, αγάπησα το ομώνυμο βιβλίο, την ατμόσφαιρα της ταινίας και την υπέροχη μουσική της. Με προσωπικό αγαπημένο το Hellfire, ένα από τα καλύτερα villain songs ever.
[Για να λέμε την αλήθεια, όταν ήμουν μικρή είχα διαβάσει μόνο μια συμπυκνωμένη έκδοση του βιβλίου, που κρατούσε το τέλος της ταινίας. Τώρα τελευταία κατάφερα να πάρω στα χέρια μου το ορίτζιναλ.]
Δεν έχουν άδικο όταν λένε πως πρόκειται για την σκοτεινότερη ταινία της Disney. Φαντάζεστε ένα εξάχρονο να παρακολουθεί μια ταινία κινουμένων σχεδίων με πυρκαγιές, ερωτικά πάθη, απόπειρες δολοφονίας, εκτελέσεις μαγισσών; Η Disney είχε δεχτεί πολλές επικρίσεις πίσω στο '96, ακόμα κι απ' τους λάτρεις του βιβλίου που την κατηγορούσαν που άλλαξε το τέλος. Όμως πώς να μην το αλλάξει; Το παιδί δεν είναι σαν τον ενήλικα, δεν αντιμετωπίζει το θάνατο ενός αγαπημένου χαρακτήρα το ίδιο ψύχραιμα. Κι εδώ δεν πεθαίνει μόνο ένας, αλλά τρεις βασικοί χαρακτήρες! Ακόμα κι εγώ, παρόλο που με θεωρώ purist (ως ένα σημείο) από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, στενοχωριόμουν και μόνο στην σκέψη πως θα έβαζαν την Εσμεράλδα και τον Κουασιμόδο, που τους είχαν κάνει τόσο γαμάτους και επαναστάτες, να πεθάνουν και στην ταινία.
Ναι, γιατί στο βιβλίο η μεν Εσμεράλδα είναι ένα χαζοχαρούμενο κοριτσάκι, ο δε Κουασιμόδος είναι σκυλάκι του Φρόλο κι ο Φοίβος τελικά παντρεύεται την Κρινιώ που πάντα αντιπαθούσα γιατί ήταν τίγκα στην ειρωνία. Κι ο ίδιος ο Φρόλο εμφανίζεται ως ένας μορφωμένος άνθρωπος κι όχι ως ο φουλ σατανικός δολοπλόκος της Ντίσνεϋ. Φαντάζεστε την απογοήτευσή μου λοιπόν, να βλέπω πως οι χαρακτήρες που λάτρευα είναι στην πραγματικότητα το ακριβώς αντίθετο. Καταραμένη Ντίσνεϋ, έχεις καταστρέψει πολύ κόσμο έτσι :@
Και πάλι όμως συνεχίζει να είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες κινουμένων σχεδίων. I guess I'll never be a proper purist after all :P
Όταν ήμουν μικρή αγαπούσα τους χαρακτήρες. Είχα δύο κούκλες Εσμεράλδες με διαφορετικά φορέματα κι έναν Φοίβο, πολλές μινιατούρες από σοκολατένια αβγά (τα θυμάστε; Είχαν και κόκκινο περιτύλιγμα!), κι είχα ντυθεί Εσμεράλδα δυο Απόκριες στη σειρά. Όταν μεγάλωσα, αγάπησα το ομώνυμο βιβλίο, την ατμόσφαιρα της ταινίας και την υπέροχη μουσική της. Με προσωπικό αγαπημένο το Hellfire, ένα από τα καλύτερα villain songs ever.
[Για να λέμε την αλήθεια, όταν ήμουν μικρή είχα διαβάσει μόνο μια συμπυκνωμένη έκδοση του βιβλίου, που κρατούσε το τέλος της ταινίας. Τώρα τελευταία κατάφερα να πάρω στα χέρια μου το ορίτζιναλ.]
Δεν έχουν άδικο όταν λένε πως πρόκειται για την σκοτεινότερη ταινία της Disney. Φαντάζεστε ένα εξάχρονο να παρακολουθεί μια ταινία κινουμένων σχεδίων με πυρκαγιές, ερωτικά πάθη, απόπειρες δολοφονίας, εκτελέσεις μαγισσών; Η Disney είχε δεχτεί πολλές επικρίσεις πίσω στο '96, ακόμα κι απ' τους λάτρεις του βιβλίου που την κατηγορούσαν που άλλαξε το τέλος. Όμως πώς να μην το αλλάξει; Το παιδί δεν είναι σαν τον ενήλικα, δεν αντιμετωπίζει το θάνατο ενός αγαπημένου χαρακτήρα το ίδιο ψύχραιμα. Κι εδώ δεν πεθαίνει μόνο ένας, αλλά τρεις βασικοί χαρακτήρες! Ακόμα κι εγώ, παρόλο που με θεωρώ purist (ως ένα σημείο) από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, στενοχωριόμουν και μόνο στην σκέψη πως θα έβαζαν την Εσμεράλδα και τον Κουασιμόδο, που τους είχαν κάνει τόσο γαμάτους και επαναστάτες, να πεθάνουν και στην ταινία.
Ναι, γιατί στο βιβλίο η μεν Εσμεράλδα είναι ένα χαζοχαρούμενο κοριτσάκι, ο δε Κουασιμόδος είναι σκυλάκι του Φρόλο κι ο Φοίβος τελικά παντρεύεται την Κρινιώ που πάντα αντιπαθούσα γιατί ήταν τίγκα στην ειρωνία. Κι ο ίδιος ο Φρόλο εμφανίζεται ως ένας μορφωμένος άνθρωπος κι όχι ως ο φουλ σατανικός δολοπλόκος της Ντίσνεϋ. Φαντάζεστε την απογοήτευσή μου λοιπόν, να βλέπω πως οι χαρακτήρες που λάτρευα είναι στην πραγματικότητα το ακριβώς αντίθετο. Καταραμένη Ντίσνεϋ, έχεις καταστρέψει πολύ κόσμο έτσι :@
Και πάλι όμως συνεχίζει να είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες κινουμένων σχεδίων. I guess I'll never be a proper purist after all :P
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου