On adaptations

Θα έλεγα πως είμαι αρκετά purist όταν τα αγαπημένα μου -και μη- βιβλία μεταφέρονται στη μεγάλη ή και στην μικρή οθόνη. Θέλω να είναι όσο πιο κοντά στο πρωτότυπο γίνεται, θέλω να μην κόβουν σημαντικές ατάκες ή σκηνές, θέλω να μην αλλάζουν τα γεγονότα χωρίς σοβαρό λόγο.

Προφανώς, ξέρω πως ένα βιβλίο που μεταφέρεται στο σινεμά δεν μπορεί να παραμείνει αυτούσιο, πόσο μάλλον αν έχει καμιά 500αριά και βάλε σελίδες. Τι να πρωτοχωρέσει σε 2 ώρες ταινίας?

Απλά εκνευρίζομαι όταν καταστρέφουν τον αγαπημένο μου χαρακτήρα χωρίς λόγο (βλ. Άρχοντα). Ή όταν κόβουν ένα αγαπημένο μου κεφάλαιο (βλ. Αστέρι του Βορρά). Ή όταν οι ηθοποιοί δεν είναι αυτό που περίμενα. Ή όταν απλοποιείται τόσο πολύ το βιβλίο που χάνεται το νόημά του (βλ. Ημίαιμος Πρίγκιψ). Ή όταν προσθέτουν γεγονότα που δεν έγιναν ποτέ και που δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στο σύνολο (ξαναβλ. Άρχοντα και λίγες σκηνές GoT). Ή όταν αλλάζουν επίτηδες πράγματα για να μην φάνε λογοκρισία. Ή όταν αφήνουν ίδια μόνο τα ονόματα των πρωταγωνιστών (βλ. Έραγκον, που να τους κοπεί το χέρι Παναγία μου).

Τώρα που θέλω να δω το Hunger Games, τρέμω στην σκέψη του πόσα πράγματα θα έχουν αλλαχτεί απ' το βιβλίο. Ήδη από το τρέιλερ ξενέρωσα με το πόσο φωτεινά ήταν τα τοπία, ενώ εγώ είχα φανταστεί την απόλυτη μαυρίλα, κλεισούρα και παρακμή ενός post-apocalyptic setting.

Κι έτσι, κάθε φορά που πάω να δω ταινία βασισμένη σε βιβλίο, είμαι σε φάση "θα είναι χάλια, θα 'χουν κόψει κι αυτό κι εκείνο και τ' άλλο, θα έχουν προσθέσει άκυρα πράγματα, θα χαλάσω τζάμπα 8 ευρώ" και στο τέλος μένω απόλυτα ευχαριστημένη και μου μένει η γκρίνια :Ρ Συνήθως δηλαδή :Ρ