Hugo

Χτες είδα επιτέλους την τελευταία ταινία του Σκορτσέζε, το Hugo.

Όχι, δεν ήταν η καλύτερη ταινία φαντασίας που έχω δει. Δεν είναι καν αυτό που περιμένεις να δεις από κάποιον σαν τον Σκορτσέζε. Είχε όμως από τις ομορφότερες φωτογραφίες και μουσικές που έχω πετύχει σε ανάλογη ταινία, ένα υπέροχο καστ και ένα μήνυμα που, αν και δύσκολο στους καιρούς που ζούμε, αξίζει να το ακολουθήσεις: να κυνηγάς πάντα τα όνειρά σου.

Αυτό όμως που με έκανε να την αγαπήσω ήταν άλλο. Η ιστορία του κινηματογράφου. Επειδή μου θύμισε όλους τους λόγους για τους οποίους αγαπώ τόσο πολύ τον κινηματογράφο. Η μαγεία, το όνειρο. Συγκινήθηκα περισσότερο στις σκηνές όπου έδειχνε τις ταινίες του Μελιέ (αρνούμαι να τον πω Μελιές, άκυροι Αμερικάνοι -.-) παρά οπουδήποτε αλλού.

Κι όλη αυτή η steampunk ατμόσφαιρα, με τα γρανάζια και τα ρολόγια και τα ρομπότ και τα ρούχα εποχής... Θεέ μου, για κάποιον σαν εμένα ειναι σαν να μπαίνεις στον Παράδεισο.

Για να μην αναφέρω τους ηθοποιούς που ένας Potterhead θα αναγνώριζε οπουδήποτε! Ήμουν σε φάση "Αυτή είναι?! Αυτή είναι!!!!" όταν συνειδητοποίησα ότι η ηθοποιός που έπαιζε την ιδιοκτήτρια της καφετέριας στο σταθμό ήταν η Μαντάμ Μαξίμ. :Ρ Ή ακόμα και τον Κρίστοφερ Λι, που είναι στην πεντάδα των αγαπημένων μου ηθοποιών <3

Συνολική βαθμολογία: 9/10
Μόνο και μόνο για τα συναισθήματα που σου αφήνει.

I'm out. Πάω να δω το Voyage dans la Lune :P