The Green Fairy
Μου θυμίζει αρχοντιά, έμπνευση, χαμένα όνειρα, ένα ανοιχτό, διαυγές μυαλό. Το Σλίθεριν. Ένα κολιέ με σμαράγδια. Ένα μπουκαλάκι γεμάτο με ένα πράσινο υγρό φορεμένο στο λαιμό. Μια πόλη φαντασμάτων. Μια νεραϊδούλα ντυμένη στα πράσινα να πετάει εδώ κι εκεί.
Πράγματα εντελώς ασύνδετα μεταξύ τους, αλλά συνειρμοί είναι αυτοί, δεν τους ελέγχει κανείς.
Είχε απαγορευτεί κάποτε ως highly addictive. Δεν τους κατηγορώ. Με 45% αλκοόλ μια γουλιά να πιεις έχεις ταβλιαστεί.
Δεν μου φαίνεται παράξενο που όσοι το έπιναν έβλεπαν... πράγματα.
Ήθελα να το δοκιμάσω από τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον Πόε και την fin de siecle λογοτεχνία.
Οι συγγραφείς που εκστασιάζονται από το ποτό και το όπιο πριν εμπνευστούν. Τα μακάβρια θέματα. Οι υποβλητικοί, επικοί στίχοι.
Το Κοράκι.
Η Πτώση του Οίκου των Άσερ.
Τα Άνθη του Κακού.
Το Φάντασμα της Όπερας.
Η Καρμίλλα.
Ο Δράκουλας.
Να κλείνεις τα μάτια ζαλισμένος και να βλέπεις μπροστά σου τους νέους σου πρωταγωνιστές και μαζί όλη τους την ιστορία.
Να γράφεις αυτό που νιώθεις, κι ας είναι όλη η κοινωνία εναντίον σου επειδή σε θεωρεί τρελό, μεθύστακα, διεστραμμένο, απολίτιστο.
Αυτοί οι άνθρωποι ήταν τόσο πιο πολιτισμένοι από τους λογοκριτές τους.
Τόσο κλεισμένοι στον εαυτό τους και στα οράματά τους, τόσο ευαίσθητοι. Τόσο μόνοι.
Ίσως γι' αυτό να έπιναν. Ίσως γι' αυτό να έγραφαν.
Give me a drunk author over a close-minded one any time.
And give me a glass of absinthe over a whole bottle of vodka or whiskey any time.
Ακριβώς! Ό,τι δε μπορείς να το καταλάβεις, το κατακρίνεις! Κοίτα, προσωπικά, δεν είμαι και τρελός φαν του Πόε ή του Λόβκραφτ, αλλά αναγνωρίζω πως δεν είναι τυχαίοι..
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το αψέντι, μπορείς να βρεις, αλλά απ'ότι ακούω είναι μούφα...δεν έχει πράσινες νεράϊδες μετά! χαχα
Πραγματικά δεν ξέρω αν "βλέπεις" κάτι μετά ή όχι αλλά αν ισχύει τελικά δεν το βρίσκω παράξενο :Ρ Με τόσο αλκοόλ το περίεργο θα ήταν να μην σε βαράει xD
ΑπάντησηΔιαγραφή