Changes...

Ανέκαθεν είχα μια περίεργη σχέση με τις αλλαγές. Κάποιες φορές τις φοβόμουν, άλλες τις αποζητούσα.

Πάντα μου άρεσε να αλλάζω και να εναλλάζω περιβάλλοντα, γνωριμίες, στυλ, ενδιαφέροντα. Τη μια μέρα να φοράω μαύρα, την άλλη ό,τι πιο χρωματιστό υπήρχε στη ντουλάπα μου. Να πηγαίνω στο χωριό για κάποιες μέρες και μετά να γυρίζω στην Αθήνα. Να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους. Να ανακαλύπτω και να ασχολούμαι με διαφορετικά πράγματα κάθε μέρα.

Δεν άντεχα όμως τις μεγάλες αλλαγές. Φοβόμουν την πρώτη μέρα που θα πήγαινα στο πανεπιστήμιο. Φοβόμουν την πρώτη μέρα στο ινστιτούτο, με ένα σωρό άγνωστους ανθρώπους να μου μιλάνε σε μια άλλη γλώσσα. Δεν ήθελα να κάνω σχέση επειδή φοβόμουν ότι θα μου στερούσε την ελευθερία μου, ή ότι θα με άλλαζε. Τρέμω τη στιγμή που θα πιάσω δουλειά και θα αναγκαστώ να συναναστραφώ με κόσμο που δεν συμπαθώ. Σκέφτομαι πως σε μερικά χρόνια μπορεί να έχω και δικιά μου οικογένεια και με πιάνει σύγκρυο.

Και έπειτα σκέφτομαι πως πρέπει να χαλαρώσω, πως απλά τα φοβάμαι επειδή είναι κάτι άγνωστο ή επειδή δεν είμαι ακόμα έτοιμη γι' αυτά. Γιατί στην τελική δεν έπαθα τίποτα στις προηγούμενες αλλαγές της μικρής μέχρι τώρα ζωής μου. Κακώς αγχωνόμουν τόσο.

Κι έτσι υπόσχομαι στον εαυτό μου πως δεν θα ξαναφοβηθώ για το μέλλον. Μέχρι να με ξαναπιάσουν οι ανασφάλειές μου. Σκέφτομαι πως είμαι πολύ δειλή και μαζεμένη και πως δεν θα 'χω καμία επιτυχία στη ζωή μου. Και τότε έρχομαι στα σύγκαλά μου, αυτοχαστουκίζομαι και ξανά απ' την αρχή. Φαύλος κύκλος.

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να μη φοβάμαι. Δεν είμαι καθόλου Γκρίφιντορ, βλέπετε. Μ' αρέσει η ασφάλεια του παρόντος, ή τέλος πάντων αυτό το "βόλεμα" (δεν μου αρέσει καθόλου ο συγκεκριμένος όρος, αλλά δεν έχω κάτι καλύτερο). Αλλά δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει απ' τον χρόνο και τις αλλαγές που φέρνει. Οπότε νομίζω πως απλά θα προσπαθήσω να κρατηθώ ψύχραιμη και χαλαρή. Κι ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. :)