Βιβλία που με ξεθέωσαν

Γενικά διαβάζω γρήγορα. Αν ένα βιβλίο μου κρατήσει το ενδιαφέρον, το πιθανότερο είναι ότι θα το τελειώσω μέσα σε λίγες μέρες. Ακόμα κι αν δεν μου αρέσει, συνήθως θα το τελειώσω όσο ταχύτερα γίνεται ώστε να φύγει από πάνω μου και να πάω σε κάτι καλύτερο.😛

Σίγουρα υπάρχουν βιβλία που μ' έχουν κουράσει από την άποψη ότι δεν μου άρεσαν, δεν βρήκα λόγο ύπαρξής τους, δεν μπορούσα να τα παρακολουθήσω. Όμως ακόμα κι αυτά σπάνια μου παίρνουν πάνω από μερικές εβδομάδες στην χειρότερη. Κι έπειτα υπάρχουν τα βιβλία που ενώ μου άρεσαν, η ανάγνωσή τους τρέναρε τόσο πολύ που έφτανα στο σημείο να λέω "ακόμα παλεύω με το τάδε".

Αυτά τα βιβλία ευτυχώς για μένα δεν είναι πολλά, αλλά πάμε να τα δούμε.😛

Έτσι μπερδεύτηκε κι η μακαρίτισσα
κι έπεσε στο τρένο.

Στα 28 χρόνια της αναγνωστικής μου ζωής (διαβάζω από τα 4, do the math), ένα βιβλίο μου έβγαλε κυριολεκτικά την πίστη, κι αυτό ήταν η Άννα Καρένινα. Είχα αγοράσει το μικρό πράσινο paperback της Penguin μόλις 3 ευρώ (όταν ακόμα το Public έφερνε φθηνά ξενόγλωσσα) και κατάφερε να φάει ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ απ' τη ζωή μου ενώ φυσιολογικά θα το είχα τελειώσει το πολύ σε δυο-τρεις μήνες. Και δεν έφταιγαν ούτε οι πολλές σελίδες ούτε οι άπειροι χαρακτήρες ή τα εναλλασσόμενα POVs' σιγά, το πρώτο τούβλο που διάβαζα ήταν? Απλά μάλλον δεν είχα "χωθεί" αρκετά στον κόσμο του ώστε να με καθηλώσει. Παράλληλα διάβαζα και άλλα βιβλία που με κρατούσαν περισσότερο οπότε αυτό έμενε πίσω. 

Εννοείται βέβαια πως είναι ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και πως μου άρεσε πολύ, ειδικά η παρουσίαση της ρωσικής κοινωνίας της εποχής και το πόσο ενδοσκοπικό ήταν, απλώς ίσως το διάβασα σε λάθος στιγμή? Πιθανότατα να με κούρασε και η αγγλική μετάφραση, μπορεί αν το είχα βρει στα ελληνικά να κυλούσε πιο εύκολα. Ίσως κάποτε το ξαναδιαβάσω πάντως.

Το επόμενο δεν είναι ένα βιβλίο, αλλά σειρά, για την οποία έχω μιλήσει αρκετές φορές. Το Wheel of Time μου πήρε 3,5 χρόνια ανάγνωσης. Με το έμπα του 2015 ξεκίνησα δυναμικά, διαβάζοντας ένα βιβλίο το μήνα. Το πλάνο μου ήταν να τελειώσω τη σειρά στα μέσα του '16 -αμ δε! Κάποια στιγμή -αναπόφευκτα ίσως- έπεσαν οι ρυθμοί μου.

Νομίζω πως το #10 (Crossroads of Twilight) ήταν αυτό που με κόλλησε, γιατί χωρίς να είναι κακό βιβλίο, ήταν αδύναμο συγκριτικά με τα υπόλοιπα, κι είχε καταφέρει μέσα σε 850 σελίδες να μην συμβεί τίποτα σημαντικό. Ενώ λοιπόν το διάβασα μέσα σ' ένα μήνα, όπως και όλα τα προηγούμενα, μετά δυσκολευόμουν να συνεχίσω. Τα επόμενα 3 βιβλία μου πήραν από 3 μήνες ανάγνωσης, αλλά το αποκορύφωμα ήταν το #13 (Towers of Midnight) που μου πήρε 10 μήνες και το τελείωσα τον Ιούνιο του 2017. Έπειτα από αυτό, το #14 (A Memory of Light), το έπιασα τον Μάρτιο του '18 και το τελείωσα κι αυτό τρεις μήνες αργότερα. Από τότε περιμένω την τηλεοπτική σειρά, που λόγω πανδημίας πήγε ακόμα πιο πίσω και το Φως μόνο ξέρει πότε θα βγει.

Στην ίδια κατάσταση με το Towers of Midnight με έφερε κι ένα άλλο βιβλίο του Sanderson, το Words of Radiance (aka το 2ο μέρος του Stormlight Archive). Ενώ μου άρεσε πάρα πολύ κι είχα ενθουσιαστεί με τον Roshar και τους χαρακτήρες και το σύστημα μαγείας ήδη από το Way of Kings, δυστυχώς το μέγεθός του και η συνήθειά μου να μην διαβάζω μόνο ένα βιβλίο τη φορά με έκανε να το έχω στα currently reading επίσης για 10 μήνες. Ελπίζω τα επόμενα Stormlight να μην χρειαστούν ανάλογο χρονικό διάστημα *κάνει το σταυρό της* και η αλήθεια είναι πως καθυστερώ να πιάσω το Oathbringer γιατί και μόνο οι 1300 σελίδες είναι κάπως φοβιστικές, τι να κάνουμε.

Ποιο είναι το δικό σας αρνητικό ρεκόρ σε χρόνους ανάγνωσης? 😁