Book Review: Minotaur - Phllip W. Simpson
Τις προάλλες βρέθηκα στον Σκλαβενίτη της Φιλαδέλφειας για κάτι ψώνια και φυσικά πήγα να τσεκάρω και το τμήμα με τα βιβλία. Όχι ότι δεν έχω ήδη αρκετά αδιάβαστα, αλλά εντάξει τώρα, δεν έπαιζε. :Ρ
Εκεί που χάζευα λοιπόν, βλέπω ένα promising εξώφυλλο και τον τίτλο ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ. Από πάνω κάτι του τύπου "τι πραγματικά συνέβη στον Λαβύρινθο". Τιμή γύρω στα 8 ευρώ. Λέω, εδώ είμαστε. Ρίχνω μια ματιά μέσα, βλέπω μεγάλα γράμματα, πρωτοπρόσωπη αφήγηση, αρκετά απλή γραφή, οπότε αρχίζω να το ξανασκέφτομαι. Αποφασίζω τελικά να ψάξω να το βρω σε ηλεκτρονική μορφή' δεν τσιγκουνεύτηκα τα 8 ευρώ, αλλά αμφέβαλα ότι θα άξιζε ακόμα κι αυτά.
Το κατέβασα και το ξεκίνησα την επόμενη μέρα, αφού διάβασα και κάτι πεντάστερα και τετράστερα reviews στο Goodreads. Κι ενώ το premise του είναι ενδιαφέρον και πρωτότυπο (ο ίδιος ο Μινώταυρος αφηγείται την ιστορία του στον Ρωμαίο ποιητή Οβίδιο), δεν είμαι πλήρως ικανοποιημένη. Αφού πρόκειται για retelling, θα το ήθελα πιο λυρικό' η γραφή του είναι υπερβολικά απλή -θα μου πείτε, ίσως είναι καλό αυτό για κάποιους, αλλά ελάτε τώρα, δεν γίνεται επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας να μιλάνε όπως μιλάμε σήμερα (είδα κάπου τη φράση "σταμάτα να με βομβαρδίζεις με ερωτήσεις" και κόντεψα να πνιγώ).
Επίσης, αναχρονισμοί. Αν ήταν σκωπτικό/κωμικό μυθιστόρημα δεν θα με πείραζε, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση το Καραβάν Σεράι στην είσοδο του ανακτόρου ή το Μοναστηράκι να λέγονταν έτσι εκείνη την εποχή. Ούτε θα έκοβε κανείς το Αστερίων σε Αστ ή το Οβίδιος σε Ovid. Κάτι τέτοια ήδη από τις πρώτες σελίδες μ' έκαναν να σκεφτώ πως ο συγγραφέας είναι ο ορισμός αυτού που λέμε "Αμερικανάκι". Δεν είναι ότι δεν έχει κάνει έρευνα, ίσα-ίσα είναι πολύ διαβασμένος, αλλά του έχουν ξεφύγει πράγματα που δεν θα έπρεπε. Ο τύπος έχει σίγουρα πάει στην Κρήτη, μπορεί και πάνω από μία φορά. Είναι τόσο δύσκολο να ξέρει, ή έστω να μάθει, ότι το Ηράκλειο στα αγγλικά γράφεται Heraklion κι όχι Iraklion??
Κάτι άλλο που με ενόχλησε: ο Οβίδιος είναι αλκοολικός και το παραδέχεται κι ο ίδιος (πάλι καλά). Δεν μπορεί να γράψει χωρίς κρασί, ζητάει μόνιμα κρασί, γενικώς παίζει μια ψύχωση με το κρασί σε όλο το βιβλίο που μ' εκνευρίζει. Είπαμε να πιούμε δυο ποτηράκια με το φαΐ, όχι όλη την ώρα! Το θέμα ήταν ότι πέρα από αυτό κι από το ότι κατέγραφε την ιστορία, το βιβλίο ελάχιστα ασχολήθηκε με τον Οβίδιο οπότε ενώ θα μπορούσε να είχε αναπτυχθεί ωραία σαν χαρακτήρας κατέληξε background character με ψήγματα προσωπικότητας.
Γενικά το βιβλίο δεν ακολουθούσε ποτέ τον κανόνα "show, don't tell" κι έπιασα τον εαυτό μου να εκνευρίζεται αρκετές φορές.
Αν θέλετε κάποιο καλό retelling του μύθου του Μινώταυρου, sans voir προτείνω την Αριάδνη στη Νάξο του Χαβιέρ Ασπεΐτια και την Κίρκη της Madeline Miller. Το συγκεκριμένο θα το πρότεινα μόνο σε κάποιον που ξεκινά τώρα να διαβάζει λογοτεχνία και θέλει κάτι να του κρατήσει το ενδιαφέρον και να είναι ταυτόχρονα ελαφρύ και ευκολοδιάβαστο (που είναι, και μπράβο του, για να τραβήξει νεότερους σε ηλικία αναγνώστες).
Τελική βαθμολογία: 5.5/10
Εκεί που χάζευα λοιπόν, βλέπω ένα promising εξώφυλλο και τον τίτλο ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ. Από πάνω κάτι του τύπου "τι πραγματικά συνέβη στον Λαβύρινθο". Τιμή γύρω στα 8 ευρώ. Λέω, εδώ είμαστε. Ρίχνω μια ματιά μέσα, βλέπω μεγάλα γράμματα, πρωτοπρόσωπη αφήγηση, αρκετά απλή γραφή, οπότε αρχίζω να το ξανασκέφτομαι. Αποφασίζω τελικά να ψάξω να το βρω σε ηλεκτρονική μορφή' δεν τσιγκουνεύτηκα τα 8 ευρώ, αλλά αμφέβαλα ότι θα άξιζε ακόμα κι αυτά.
Το κατέβασα και το ξεκίνησα την επόμενη μέρα, αφού διάβασα και κάτι πεντάστερα και τετράστερα reviews στο Goodreads. Κι ενώ το premise του είναι ενδιαφέρον και πρωτότυπο (ο ίδιος ο Μινώταυρος αφηγείται την ιστορία του στον Ρωμαίο ποιητή Οβίδιο), δεν είμαι πλήρως ικανοποιημένη. Αφού πρόκειται για retelling, θα το ήθελα πιο λυρικό' η γραφή του είναι υπερβολικά απλή -θα μου πείτε, ίσως είναι καλό αυτό για κάποιους, αλλά ελάτε τώρα, δεν γίνεται επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας να μιλάνε όπως μιλάμε σήμερα (είδα κάπου τη φράση "σταμάτα να με βομβαρδίζεις με ερωτήσεις" και κόντεψα να πνιγώ).
Επίσης, αναχρονισμοί. Αν ήταν σκωπτικό/κωμικό μυθιστόρημα δεν θα με πείραζε, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση το Καραβάν Σεράι στην είσοδο του ανακτόρου ή το Μοναστηράκι να λέγονταν έτσι εκείνη την εποχή. Ούτε θα έκοβε κανείς το Αστερίων σε Αστ ή το Οβίδιος σε Ovid. Κάτι τέτοια ήδη από τις πρώτες σελίδες μ' έκαναν να σκεφτώ πως ο συγγραφέας είναι ο ορισμός αυτού που λέμε "Αμερικανάκι". Δεν είναι ότι δεν έχει κάνει έρευνα, ίσα-ίσα είναι πολύ διαβασμένος, αλλά του έχουν ξεφύγει πράγματα που δεν θα έπρεπε. Ο τύπος έχει σίγουρα πάει στην Κρήτη, μπορεί και πάνω από μία φορά. Είναι τόσο δύσκολο να ξέρει, ή έστω να μάθει, ότι το Ηράκλειο στα αγγλικά γράφεται Heraklion κι όχι Iraklion??
Κάτι άλλο που με ενόχλησε: ο Οβίδιος είναι αλκοολικός και το παραδέχεται κι ο ίδιος (πάλι καλά). Δεν μπορεί να γράψει χωρίς κρασί, ζητάει μόνιμα κρασί, γενικώς παίζει μια ψύχωση με το κρασί σε όλο το βιβλίο που μ' εκνευρίζει. Είπαμε να πιούμε δυο ποτηράκια με το φαΐ, όχι όλη την ώρα! Το θέμα ήταν ότι πέρα από αυτό κι από το ότι κατέγραφε την ιστορία, το βιβλίο ελάχιστα ασχολήθηκε με τον Οβίδιο οπότε ενώ θα μπορούσε να είχε αναπτυχθεί ωραία σαν χαρακτήρας κατέληξε background character με ψήγματα προσωπικότητας.
Γενικά το βιβλίο δεν ακολουθούσε ποτέ τον κανόνα "show, don't tell" κι έπιασα τον εαυτό μου να εκνευρίζεται αρκετές φορές.
Αν θέλετε κάποιο καλό retelling του μύθου του Μινώταυρου, sans voir προτείνω την Αριάδνη στη Νάξο του Χαβιέρ Ασπεΐτια και την Κίρκη της Madeline Miller. Το συγκεκριμένο θα το πρότεινα μόνο σε κάποιον που ξεκινά τώρα να διαβάζει λογοτεχνία και θέλει κάτι να του κρατήσει το ενδιαφέρον και να είναι ταυτόχρονα ελαφρύ και ευκολοδιάβαστο (που είναι, και μπράβο του, για να τραβήξει νεότερους σε ηλικία αναγνώστες).
Τελική βαθμολογία: 5.5/10
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου