“You got bullied in school? Get over it.”
Όχι ρε φίλε, δεν θα το ξεπεράσω.
Εξαιτίας τους φοβόμουν για χρόνια να σηκώσω το χέρι μου στην τάξη, να πιάσω φιλίες, ν' ανοίξω το στόμα μου να μιλήσω γιατί συνεχώς σκεφτόμουν ότι οι άλλοι θα με κρίνουν και θα με κοροϊδέψουν για το παραμικρό.
Έγινα στρείδι. Δεν ήμουν και πολύ κοινωνικός άνθρωπος εξαρχής, κι όλο αυτό το έκανε χειρότερα. Εκτός του κύκλου μου, δεν μιλούσα για το πώς ένιωθα, δεν παραπονιόμουν, αλλά και δεν έδειχνα τη χαρά μου για τίποτα. Και σίγουρα δεν έγινα ποτέ "δημοφιλής". Αν και, μετά το δημοτικό/γυμνάσιο, κανείς δεν είπε ανοιχτά ότι με αντιπαθεί, δεν με αποζητούσαν κιόλας. Χωρίς να με πειράζει πολύ, καθώς μου άφηνε το περιθώριο να μην υποκρίνομαι ότι μου άρεσαν τα πάρτι του σχολείου και οι συμπεριφορές των συμμαθητών, αναπόφευκτα σκεφτόμουν ότι κάτι δεν είναι φυσιολογικό με μένα. Έπρεπε να φτάσω στο πανεπιστήμιο για να καταλάβω ότι, οκέι, δεν έγινε και τίποτα. Υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω σαν εμένα.
Δεν είχε πέσει ποτέ ξύλο στην περίπτωσή μου (τα δύο χρόνια που κράτησε το bullying στο δημοτικό δηλαδή), αλλά ο φόβος πάντα υπήρχε. Και το να λέει κανείς σε νέους ανθρώπους που το πέρασαν σε χειρότερο στάδιο να "το ξεπεράσουν", προφανώς επειδή νομίζει ότι το bullying αποτελείται μόνο από "αστεία" πειράγματα και "αθώα" σπρωξίματα στο διάλειμμα, ή ακόμα κι επειδή ο ίδιος πούλαγε νταηλίκι και δεν το συνειδητοποίησε ποτέ, δεν βοηθάει τη στιγμή που αυτό το πράγμα μπορεί να αλλάξει εντελώς την προσωπικότητα και να επηρεάσει το μέλλον κάποιου.
Οπότε ναι, σίγουρα κάποια στιγμή θα το ξεπεράσουμε, επειδή το παλέψαμε και το μπορούμε. Αυτό δε σημαίνει ότι θα σταματήσουμε να μιλάμε γι' αυτό μόνο και μόνο επειδή κάνει κάποιους που κατά πάσα πιθανότητα δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει όλο αυτό, να νιώθουν "άβολα".
Εξαιτίας τους φοβόμουν για χρόνια να σηκώσω το χέρι μου στην τάξη, να πιάσω φιλίες, ν' ανοίξω το στόμα μου να μιλήσω γιατί συνεχώς σκεφτόμουν ότι οι άλλοι θα με κρίνουν και θα με κοροϊδέψουν για το παραμικρό.
Έγινα στρείδι. Δεν ήμουν και πολύ κοινωνικός άνθρωπος εξαρχής, κι όλο αυτό το έκανε χειρότερα. Εκτός του κύκλου μου, δεν μιλούσα για το πώς ένιωθα, δεν παραπονιόμουν, αλλά και δεν έδειχνα τη χαρά μου για τίποτα. Και σίγουρα δεν έγινα ποτέ "δημοφιλής". Αν και, μετά το δημοτικό/γυμνάσιο, κανείς δεν είπε ανοιχτά ότι με αντιπαθεί, δεν με αποζητούσαν κιόλας. Χωρίς να με πειράζει πολύ, καθώς μου άφηνε το περιθώριο να μην υποκρίνομαι ότι μου άρεσαν τα πάρτι του σχολείου και οι συμπεριφορές των συμμαθητών, αναπόφευκτα σκεφτόμουν ότι κάτι δεν είναι φυσιολογικό με μένα. Έπρεπε να φτάσω στο πανεπιστήμιο για να καταλάβω ότι, οκέι, δεν έγινε και τίποτα. Υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω σαν εμένα.
Δεν είχε πέσει ποτέ ξύλο στην περίπτωσή μου (τα δύο χρόνια που κράτησε το bullying στο δημοτικό δηλαδή), αλλά ο φόβος πάντα υπήρχε. Και το να λέει κανείς σε νέους ανθρώπους που το πέρασαν σε χειρότερο στάδιο να "το ξεπεράσουν", προφανώς επειδή νομίζει ότι το bullying αποτελείται μόνο από "αστεία" πειράγματα και "αθώα" σπρωξίματα στο διάλειμμα, ή ακόμα κι επειδή ο ίδιος πούλαγε νταηλίκι και δεν το συνειδητοποίησε ποτέ, δεν βοηθάει τη στιγμή που αυτό το πράγμα μπορεί να αλλάξει εντελώς την προσωπικότητα και να επηρεάσει το μέλλον κάποιου.
Οπότε ναι, σίγουρα κάποια στιγμή θα το ξεπεράσουμε, επειδή το παλέψαμε και το μπορούμε. Αυτό δε σημαίνει ότι θα σταματήσουμε να μιλάμε γι' αυτό μόνο και μόνο επειδή κάνει κάποιους που κατά πάσα πιθανότητα δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει όλο αυτό, να νιώθουν "άβολα".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου