Another untitled.
Δεν έχω μιλήσει γι' αυτό από τότε που συνέβη, αλλά νιώθω πως πρέπει.
Πριν από το Πάσχα, είχα περάσει από συνέντευξη για μια εταιρεία του αεροδρομίου. Δεν πολυψηνόμουν είναι η αλήθεια' πολύ μακριά από το σπίτι μου και πιο δύσκολο να πας και να έρθεις από το να δουλέψεις. Αλλά με είχαν φάει στο σπίτι και λέω πάει στο διάολο, ας στείλω, σιγά μη με καλέσουν κιόλας.
Αλλά με κάλεσαν. Κι ενώ στην αρχή δεν είχα τόσο άγχος, μόλις βρέθηκα εκεί ένιωσα τόσο άσχημα μπροστά στις άλλες υποψήφιες που αν δεν ήταν ο πατέρας μου να περιμένει στο αμάξι θα έφευγα την ίδια στιγμή.
Οι άλλες βλέπετε, ήταν όμορφες, αδύνατες, καλοντυμένες, καλοβαμμένες, το μαλλί στην τρίχα, με αυτοπεποίθηση και στόχους. Κι όλες μικρότερες. Κι εγώ? Μ' ένα απλό μαύρο ντύσιμο σαν τη φτωχή συγγενή, ελάχιστα βαμμένη, το μαλλί σχεδόν αφάνα και από αυτοπεποίθηση βράστα. Για στόχους ας μη μιλήσω, μου έδωσαν ένα χαρτί να συμπληρώσω και δεν ήξερα τι να γράψω.
Και συνειδητοποίησα πως δεν θα ταίριαζα ποτέ εκεί. Ακόμα κι αν μ' έπαιρναν, ακόμα κι αν φορούσα τη στολή κι "αφομοιωνόμουν", θα ήμουν πάντα η περίεργη συνάδελφος που κανείς δεν θέλει πραγματικά να ασχοληθεί μαζί της γιατί οκ, καλό κορίτσι, αλλά πολύ ξενέρωτη ρε παιδί μου (κάτι που πιστεύω πως σκέφτονται οι άλλοι για μένα από τα 11 μου μέχρι και σήμερα).
Και δε με πήραν. Πρέπει να ήμουν η μόνη από όσες εμφανίστηκαν που δεν πήραν. Όχι, δεν έχω πρόβλημα μ' αυτό. Δεν ήθελα να πάω in the first place. Αλλά έχω πρόβλημα με το ότι πρέπει να προσποιηθείς κάτι που δεν είσαι για να βρεις δουλειά. Δεν είμαι ρομπότ, δεν μου αρέσει η ομοιομορφία, δεν έχω ιδιαίτερα κοινωνικά skills και δεν αντέχω τον πολύ κόσμο για περισσότερο από μερικές ώρες. Είμαι τραγικά κλειστός άνθρωπος -απόδειξη ότι πέρασαν 4 μήνες για να μιλήσω γι' αυτό- και πολύ ανασφαλής. Ναι το ξέρω πως δεν υπάρχει λόγος αλλά δυστυχώς είμαι. Και δεν μπορώ να αποφύγω τις συγκρίσεις με τους άλλους.
Κάποτε ήμουν περήφανη γι' αυτό που είμαι. Όχι πια. Κάθε χρόνο που περνάει η αυτοπεποίθηση μου πάει περίπατο' ή μάλλον, νιώθω καλά με τον εαυτό μου μέχρι να βγω απ' το σπίτι και να συναντήσω το πρώτο υποτιμητικό βλέμμα.
Μερικές φορές εύχομαι να μη χρειαζόταν ποτέ να βγω στην κοινωνία.
Πριν από το Πάσχα, είχα περάσει από συνέντευξη για μια εταιρεία του αεροδρομίου. Δεν πολυψηνόμουν είναι η αλήθεια' πολύ μακριά από το σπίτι μου και πιο δύσκολο να πας και να έρθεις από το να δουλέψεις. Αλλά με είχαν φάει στο σπίτι και λέω πάει στο διάολο, ας στείλω, σιγά μη με καλέσουν κιόλας.
Αλλά με κάλεσαν. Κι ενώ στην αρχή δεν είχα τόσο άγχος, μόλις βρέθηκα εκεί ένιωσα τόσο άσχημα μπροστά στις άλλες υποψήφιες που αν δεν ήταν ο πατέρας μου να περιμένει στο αμάξι θα έφευγα την ίδια στιγμή.
Οι άλλες βλέπετε, ήταν όμορφες, αδύνατες, καλοντυμένες, καλοβαμμένες, το μαλλί στην τρίχα, με αυτοπεποίθηση και στόχους. Κι όλες μικρότερες. Κι εγώ? Μ' ένα απλό μαύρο ντύσιμο σαν τη φτωχή συγγενή, ελάχιστα βαμμένη, το μαλλί σχεδόν αφάνα και από αυτοπεποίθηση βράστα. Για στόχους ας μη μιλήσω, μου έδωσαν ένα χαρτί να συμπληρώσω και δεν ήξερα τι να γράψω.
Και συνειδητοποίησα πως δεν θα ταίριαζα ποτέ εκεί. Ακόμα κι αν μ' έπαιρναν, ακόμα κι αν φορούσα τη στολή κι "αφομοιωνόμουν", θα ήμουν πάντα η περίεργη συνάδελφος που κανείς δεν θέλει πραγματικά να ασχοληθεί μαζί της γιατί οκ, καλό κορίτσι, αλλά πολύ ξενέρωτη ρε παιδί μου (κάτι που πιστεύω πως σκέφτονται οι άλλοι για μένα από τα 11 μου μέχρι και σήμερα).
Και δε με πήραν. Πρέπει να ήμουν η μόνη από όσες εμφανίστηκαν που δεν πήραν. Όχι, δεν έχω πρόβλημα μ' αυτό. Δεν ήθελα να πάω in the first place. Αλλά έχω πρόβλημα με το ότι πρέπει να προσποιηθείς κάτι που δεν είσαι για να βρεις δουλειά. Δεν είμαι ρομπότ, δεν μου αρέσει η ομοιομορφία, δεν έχω ιδιαίτερα κοινωνικά skills και δεν αντέχω τον πολύ κόσμο για περισσότερο από μερικές ώρες. Είμαι τραγικά κλειστός άνθρωπος -απόδειξη ότι πέρασαν 4 μήνες για να μιλήσω γι' αυτό- και πολύ ανασφαλής. Ναι το ξέρω πως δεν υπάρχει λόγος αλλά δυστυχώς είμαι. Και δεν μπορώ να αποφύγω τις συγκρίσεις με τους άλλους.
Κάποτε ήμουν περήφανη γι' αυτό που είμαι. Όχι πια. Κάθε χρόνο που περνάει η αυτοπεποίθηση μου πάει περίπατο' ή μάλλον, νιώθω καλά με τον εαυτό μου μέχρι να βγω απ' το σπίτι και να συναντήσω το πρώτο υποτιμητικό βλέμμα.
Μερικές φορές εύχομαι να μη χρειαζόταν ποτέ να βγω στην κοινωνία.
Με την αφέλειά μου που καλά κρατεί -πιθανότατα λόγω ηλικίας- πιστεύω ότι ενώ η κοινωνία έχει συγκεκριμένα στεγανά και απαιτήσεις, μέσα σε αυτήν βρίσκουμε και δημιουργούμε μικροκοινωνίες που μας ταιριάζουν λίγο καλύτερα. Δεν μπορούμε αλλιώς, δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνοι μας. Και θεωρώ ότι, ειδικά όσον αφορά την δουλειά, βασίζεσαι σε αυτά που μπορείς να κάνεις. Στις δικές σου δυνατότητες. Και εν τέλει, ακόμη και η ομοιομορφία έχει αποχρώσεις. Κάθε ρόλος μπορεί να παιχτεί με πολλούς τρόπους. Το ιδανικό θα ήταν να είσαι ο εαυτός σου παντού, αλλά μπαίνει και η ανάγκη στην μέση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο χειρότερο πάντως που έχεις να κάνεις αυτήν την στιγμή σε αυτήν την κατάσταση -στην οποία βρίσκονται πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι- είναι να ακυρώνεις τον χαρακτήρα σου. Τον κουβαλάς πάνω σου και θα συνεχίσεις να τον κουβαλάς.
Καλή τύχη σου εύχομαι, μακάρι να βρεις την ιδανική εργασία που να σου ταιριάζει.
πω βρε γλυκουλι μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧμ ακου θα σου πω κατι,αλλα δεν ξερω πως θα ακουστει. Δυστηχώς ζουμε σε μια κοινωνία που πρέπει να συμβαδίζουμε με τα προτυπά της όσο αφορά τον τομέα που αφορά την δουλειά. Δυστηχώς έτσι είναι... Δεν ξέρω ουτε εμένα μου αρέσει αυτό. Αλλά έχω συμβιβαστεί μαζί του...
Πχ τον Απριλιο που εκανα προώθηση σε κατι αρώματα ειχα εναν αυστηρό υπεύθυνο που δεν μπορούσα να λειτουργήσω μαζί του. Μου ζήταγε παραπάνω απ'οσα μπορούσα. Μου ζήταγε να είμαι κάτι άλλο...
Δυο μέρες μετά με πήρε η εταιρεία μου και μου είπαν πως θα στείλουν άλλη κοπέλα γιατί ο υπεύθυνος θέλει μια πιο δυναμική. Παρόλο που είχα κάνει το αντίστοιχο πράγμα με μεγάλη επιτυχία και τα Χριστούγεννα.
Δηστυχώς έστι ειναι...Πρέπει να συμβαδίζουμε. Εγώ αυτό κάνω τουλάχιστον γιατί έχω ανάγκη και να έχω μια πείρα και να μαζεύω χρήματα.
Τώρα στο θέμα της ανασφάλειας θα σου έλεγα να μην αισθάνεσαι έτσι. Να είσαι περίφανη για εσένα. Αλλά άμα δεν σου αρέσεις εσύ μην περιμένεις να αρέσεις στους άλλους. Όλα από εσένα ξεκινάνε. Οπότε άμα δεν σου αρέσεις,πάντα έχεις την επιλογή να φτιάξεις κάτι σ'εσένα κάτι πάνω σου που δεν σου αρέσει. ;)
Όσο για τους στόχους...Δεν μπορεί.Δεν υπάρχει κάτι που να σε ελκύει? Κάτι που θα ήθελες πολύ να κάνεις? :)
Ελπίζω να βοήθησα. Είσαι ένας πολύ γλυκος και πιστεύω συναισθηματικά ανοιχτός άνθρωπος. Τουλάχιστον εγώ έτσι είχα αισθανθεί μαζί σου. Είχα αισθανθεί βολικά. Και είχα αισθανθεί πως μέσα σ'αυτή την ψευτιά που έχουμε σήμερα σίγουρα είσαι κάτι αληθινό. Που το μόνο που του λείπει είναι λίγη παραπάνω πίστη στον ευατό του. :) <3