The End of an Era
Και το φαινόμενο της γενιάς μου έφτασε στο τέλος του.
Χάρι Πότερ. Πολλοί τον αγάπησαν, άλλοι τόσοι τον μίσησαν, σε όλους άφησε κάτι. Τον ανακάλυψα στα 13 μου. 10 χρόνια αργότερα, ακόμα τον νιώθω κομμάτι μου. Δεν είναι καν στα καλύτερα ή πιο ποιοτικά βιβλία που έχω διαβάσει, έχει όμως ουσία και νόημα.
Ναι, η τελευταία ταινία είχε πολλές αλλαγές. Πολλά πράγματα που άφησαν έξω. Δεν με ένοιαζε. Είμαι purist, δεν το αρνούμαι. Όταν μια ταινία βασίζεται σε βιβλίο, κόμικ, μυθολογία, παιχνίδι, οτιδήποτε, θέλω να είναι όσο πιο πιστή γίνεται. Αλλά εδώ ήταν η πρώτη φορά που δε με ένοιαξε. Προτίμησα να επικεντρωθώ στο γεγονός ότι ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΕΔΩ, παρά να γκρινιάξω για τις αλλαγές.
Με θύμωσαν οι δύο διακοπές ρεύματος όσην ώρα βλέπαμε την ταινία, αλλά looking back το βασικότερο που μου προκάλεσαν ήταν ανυπομονησία για τη συνέχεια. Αν και για να πω την αλήθεια, όταν ο χειριστής προχώρησε την ταινία και είδαμε σχεδόν όλη τη σκηνή στο King's Cross με τον Ντάμπλντορ, έκρυβα τα μάτια μου για να μην βλέπω :Ρ
Δεν έκλαψα. Σπάνια κλαίω σε ταινίες έτσι κι αλλιώς. Μου έμεινε μια μελαγχολία για το τέλος, όμως βγήκα απ' την αίθουσα με ένα τεράστιο χαμόγελο. Γίναμε ρεζίλι βγάζοντας φωτογραφίες έξω απ' το σινεμά, μπροστά από το χαρτόνι που παρίστανε τη Μάχη του Χόγκουαρτς, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα "μεγάλωσα γι' αυτά". Ήμουν παιδί.
Πήγαμε για φαγητό ύστερα, και κάναμε πρόποση στο "Αγόρι που Έζησε", όπως έκαναν μάγοι σε όλη τη Βρετανία στο τέλος του πρώτου κεφαλαίου της Λίθου.
Όλα τα καλά έχουν ένα τέλος. Όμως δεν πρέπει να στενοχωριόμαστε που τελειώνουν. Αντίθετα. Πρέπει να χαιρόμαστε που τα ζήσαμε. Πιστέυω όμως πως για τους αληθινούς φαν, τίποτα δεν τελειώνει οριστικά. Ολόκληρη Pottermore θα έχουμε σε λίγο καιρό, για να μάθουμε πολλά κρυμμένα μυστικά της κοινότητας των μάγων.
Ευχαριστούμε, JK. Για τον κόσμο που μας χάρισες, επειδή έκανες το Χόγκουαρτς σπίτι μας, επειδή μας δίδαξες τι σημαίνει αγάπη και φιλία -έννοιες πολύ δύσκολες για να έχουν ένα μόνο ορισμό. Επειδή μας άλλαξες τη ζωή και μας έφερες κοντά, ευχαριστούμε.
Χάρι Πότερ. Πολλοί τον αγάπησαν, άλλοι τόσοι τον μίσησαν, σε όλους άφησε κάτι. Τον ανακάλυψα στα 13 μου. 10 χρόνια αργότερα, ακόμα τον νιώθω κομμάτι μου. Δεν είναι καν στα καλύτερα ή πιο ποιοτικά βιβλία που έχω διαβάσει, έχει όμως ουσία και νόημα.
Ναι, η τελευταία ταινία είχε πολλές αλλαγές. Πολλά πράγματα που άφησαν έξω. Δεν με ένοιαζε. Είμαι purist, δεν το αρνούμαι. Όταν μια ταινία βασίζεται σε βιβλίο, κόμικ, μυθολογία, παιχνίδι, οτιδήποτε, θέλω να είναι όσο πιο πιστή γίνεται. Αλλά εδώ ήταν η πρώτη φορά που δε με ένοιαξε. Προτίμησα να επικεντρωθώ στο γεγονός ότι ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΕΔΩ, παρά να γκρινιάξω για τις αλλαγές.
Με θύμωσαν οι δύο διακοπές ρεύματος όσην ώρα βλέπαμε την ταινία, αλλά looking back το βασικότερο που μου προκάλεσαν ήταν ανυπομονησία για τη συνέχεια. Αν και για να πω την αλήθεια, όταν ο χειριστής προχώρησε την ταινία και είδαμε σχεδόν όλη τη σκηνή στο King's Cross με τον Ντάμπλντορ, έκρυβα τα μάτια μου για να μην βλέπω :Ρ
Δεν έκλαψα. Σπάνια κλαίω σε ταινίες έτσι κι αλλιώς. Μου έμεινε μια μελαγχολία για το τέλος, όμως βγήκα απ' την αίθουσα με ένα τεράστιο χαμόγελο. Γίναμε ρεζίλι βγάζοντας φωτογραφίες έξω απ' το σινεμά, μπροστά από το χαρτόνι που παρίστανε τη Μάχη του Χόγκουαρτς, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα "μεγάλωσα γι' αυτά". Ήμουν παιδί.
Πήγαμε για φαγητό ύστερα, και κάναμε πρόποση στο "Αγόρι που Έζησε", όπως έκαναν μάγοι σε όλη τη Βρετανία στο τέλος του πρώτου κεφαλαίου της Λίθου.
Όλα τα καλά έχουν ένα τέλος. Όμως δεν πρέπει να στενοχωριόμαστε που τελειώνουν. Αντίθετα. Πρέπει να χαιρόμαστε που τα ζήσαμε. Πιστέυω όμως πως για τους αληθινούς φαν, τίποτα δεν τελειώνει οριστικά. Ολόκληρη Pottermore θα έχουμε σε λίγο καιρό, για να μάθουμε πολλά κρυμμένα μυστικά της κοινότητας των μάγων.
Ευχαριστούμε, JK. Για τον κόσμο που μας χάρισες, επειδή έκανες το Χόγκουαρτς σπίτι μας, επειδή μας δίδαξες τι σημαίνει αγάπη και φιλία -έννοιες πολύ δύσκολες για να έχουν ένα μόνο ορισμό. Επειδή μας άλλαξες τη ζωή και μας έφερες κοντά, ευχαριστούμε.
Εγώ έβαλα τα κλάματα στις αναμνήσεις του Σνέιπ. Ναι, τον μισούσα, αλλά πλάνταξα στο κλάμα και στο βιβλίο και στην ταινία με το Prince's Tale. Πρέπει να παραδεχτούμε πως ήταν αρκετά καλή(έχουν γυρίσει και χειρότερες).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμάς δεν είναι καθόλου ΧαριΠοτερικοί στην Άρτα. Να φανταστείς γελάγανε με τη ΜακΓκόνακαλ και με το Φρεντ που πεθανε. ΦΟΡ ΦΑΚΣ ΣΕΪΚ ΠΙΠΟΛ! :@
Τελείωσε όμως...:Σ
Την είδα και εγω.<3
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικα ουτε εμενα με πειραξαν οι αλλαγες.
Αγαπάμε Χογκουαρτς.<3
Πόσο τέλεια ήταν όταν γίναμε ρεζίλι βγάζωντας φωτό μπροστά στο χαρτόνι?<3
Και πόσο τέλεια η πρόποσή μας μπροστά στην κάμερα?<3"Στο αγόρι που έζησε!"
Πιο συγκινητικο σημείο μου φάνηκαν οι αναμνήσεις του Σνειπ.<3
Φιλακιαααααααααα.:*
Pes mou oti ki esy anatrixiases otan h McGonagall zwntanepse ta agalmata ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή