On fashion and diversity

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί πρέπει όλοι να φοράμε τα ίδια πράγματα. Βγαίνω έξω, πχ. σε κάποιο multiplex ή mall. Οι περισσότεροι -για να μην πω όλοι- είναι τόσο απελπιστικά όμοιοι που ούτε φάτσες δεν ξεχωρίζουν. Ίδια ρούχα (πολλές φορές και ίδιας φίρμας!), ίδια παπούτσια, ίδια μαλλιά, ίδιο βάψιμο, ίδιες συζητήσεις. Αυτός είναι και ένας λόγος που δεν πάω και τόσο συχνά πλέον. Δεν αντέχω την μονοτονία. Μέσα στο πολύχρωμο πλήθος, τους βλέπω όλους ίδιους.

Μου τη δίνει λοιπόν όταν μπαίνει κάπου μια κοπέλα ντυμένη λίγο διαφορετικά και την κοιτάνε λες κι είναι εξωγήινη. Το έχω ζήσει κι εγώ. Αν ντυθείς με κοστούμι (που εμένα αν μου κόψεις τα κοστούμια μου κόβεις τη ζωή. Είναι το μόνο "επίσημο" ρούχο στο οποίο νιώθω άνετα), ή κάτι χίπικο ή γοτθικό ή έστω δεν βάλεις τζιν σωλήνα και low cut Converse (τα οποία μισώ γιατί είναι ο ορισμός της χαζοτρεντιάς) αλλά κάτι πιο κλασικό θα εισπράξεις βλέμματα απορίας και ορισμένες φορές περιφρόνησης. Γιατί? Γιατί πολύ απλά δεν είσαι τρέντι!

Και τι θα πει να είσαι τρέντι? Να φοράς τα πιο και-καλά-μοδάτα ρούχα από Zara, Bershka και Pull & Bear και φυσικά ή μπαλαρίνες ή τα προαναφερθέντα σταράκια. Ή, αν είσαι άνω των 19-20, να φοράς 12ποντη γόβα όπου και να πας. Φυσικά, η επιλογή του να βάλεις αρβύλες, τις μπότες ή και τα slouchy της Converse ή να ψωνίσεις από οπουδήποτε αλλού για κάποιους αυτομάτως σημαίνει ότι δεν ξέρεις να ντύνεσαι, ότι δεν ακολουθείς τη μόδα και ότι είσαι φρικιό.

Κι εδώ έρχομαι και λέω. Ναι ρε φίλε, αν το θέτεις έτσι γουστάρω να είμαι φρικιό. Γουστάρω να φοράω vintage. Γουστάρω αντί για το στενό τζιν να είμαι με το κλασικό σε ίσια γραμμή. Γουστάρω να φοράω μαύρα αντί να βάζω πάνω μου την Άρτα και τα Γιάννενα από στρασάκια, σχεδιάκια και λοιπές μαλακίες. Γουστάρω όταν πηγαίνω σε γάμους να είμαι η μόνη που φοράει δαντελένιο φόρεμα ενώ όλες οι άλλες είναι σαν να φοράνε κομπινεζόν. Γουστάρω να είμαι διαφορετική. Όχι για να είμαι, αλλά γιατί Μ' ΑΡΕΣΕΙ.

Κι αυτή, να σημειώσω, είναι κυρίως νοοτροπία κομπλεξικών εφήβων. Το διαφορετικό δεν μας βολεύει, δεν το κάνουμε παρέα, δεν το θέλουμε στο περιβάλλον μας. Γιατί πολύ απλά δεν είναι σαν κι εμάς. Γιατί ό,τι ξεκινάει από τα ρούχα συνήθως φτάνει πολύ βαθιά. Κι αυτό δεν μπορούν να το χειριστούν. Τους πέφτει βαρύ και δύσκολο. Οπότε προτιμούν να το κοροϊδεύουν, χωρίς να κάνουν καν μια προσπάθεια να το καταλάβουν.

Το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν και μεγαλύτεροι που σκέφτονται έτσι. Άνθρωποι που δεν ξεπέρασαν ποτέ τα κόμπλεξ τους σχετικά με τη διαφορετικότητα, είτε στη μόδα είτε σε οτιδήποτε άλλο. Μερικές φορές σκέφτομαι πως θα μου άρεσε να δουλέψω σε κάποιο περιοδικό μόδας. Όμως όντως θα μου άρεσε? Ή θα με έβαζαν να αλλάξω το στυλ μου για να με κρατήσουν στη δουλειά? *ο Διάβολος φοράει Πράντα reference* Κι έτσι πάντα οδηγούμαι στο εξής δίλημμα: παραιτούμαι επειδή πραγματικά δεν μ' αρέσει να μου υπαγορεύουν το πώς θα ντυθώ, ή κάθομαι και απλώς προσπαθώ να προσαρμόσω το στυλ μου σ' αυτό που θέλει το αφεντικό? 
(Να πω την αλήθεια, σαν Lawful Neutral τύπος, δύσκολα παραβαίνω τους κανόνες ακόμα κι αν δεν συμφωνώ μαζί τους. Άρα γενικά τείνω προς τη δεύτερη επιλογή. Εκτός κι αν με νευριάσουν, οπότε άντε γεια.) 

Να σημειώσω πως δεν έχω κανένα πρόβλημα με όσους ακολουθούν τη μόδα και τα trends. Μερικά τα ακολουθώ κι εγώ, όπως φέτος την δαντέλα ή τις ψηλές κάλτσες -αν και μου άρεσαν πολύ πριν κυκλοφορήσουν ευρέως. Απλά τώρα είναι πιο εύκολο να τα βρεις. Πρόβλημα έχω με την αρνητική και "θαφτική" αντιμετώπιση προς το διαφορετικό και με την μαζοποίηση. Οκ κι εμένα κάποια πράγματα που κυκλοφορούν δεν μου αρέσουν. Πχ. ποτέ δεν μου άρεσαν τα Vans και τα Paul Franc. Τα θεωρώ από τα χειρότερα που έχει βγάλει η μοντέρνα μόδα. Αλλά δεν θα πω ποτέ πως είναι κατώτερος αυτός που τα φοράει, ειδικά αν δεν τον ξέρω. Αφού του αρέσουν, τέλος. Ποια είμαι εγώ που θα του πω πώς να ντυθεί;

Και τώρα θυμήθηκα μια φάση που έγινε στο HW πριν ενάμιση χρόνο περίπου. Υπάρχει ένα τόπικ "Ντύσιμο", και για μια περίοδο μας είχε πιάσει όλους και ποστάραμε κάθε μέρα τι ρούχα είχαμε φορέσει. Οπότε κάποια στιγμή έγινε ο εξής διάλογος:
Α: Απλό τζιν, μπλούζα Clash, μαύρες αρβύλες.
Β: Αρβύλες? Πολύ out of style νομίζω. Καλύτερα παπουτσάκι adidas all star (το κλασικό) ή κανένα armani άσπρο καλοκαιρινό. Επίσης παντελόνι takeshy και καμιά guess ή love moschino μπλουζίτσα με armani ή cavalli ζώνη και γυαλάκι carrera ή prada.
Γ: Φοράς και τα ρούχα ή μόνο τις ταμπελίτσες?
Αυτολεξεί όμως. Φυσικά πεθάναμε στα γέλια γιατί όλοι είχαμε θυμώσει με την αντιμετώπιση του Β. Με ποιο δικαίωμα λες στον άλλο τι να φορέσει? Και μάλιστα όταν είναι εντελώς εκτός του στυλ του? Γιατί πιστεύεις ότι θα αλλάξει στυλ για να σε ικανοποιήσει? Ίσως εσύ να το έκανες. Αν είσαι fashion & brands victim οκ, θα ήταν αναμενόμενο. Αλλά μην πιστεύεις ότι είναι όλοι έτσι. Για κάποιους από μας το να είμαστε φορτωμένοι με φίρμες δεν είναι τόσο σημαντικό όσο πιστεύεις. Για την ακρίβεια, δεν είναι καθόλου σημαντικό. 

"Η μόδα θα αλλάξει, το στυλ δεν θα πεθάνει ποτέ". Αν όλοι το ακολουθούσαμε αυτό, πιστεύω πως θα υπήρχε περισσότερη ποικιλία στους δρόμους. Δε λέω να μην ντυνόμαστε καλά ή/και μοδάτα. Απλώς να είμαστε ο εαυτός μας και να ντυνόμαστε για μας, επειδή πραγματικά μας αρέσει κι όχι επειδή μας το επιβάλλει κάποιος, συνειδητά ή ασυνείδητα. Μερικές φορές χρειάζεται να λέμε και όχι σε ό,τι μας σερβίρουν. Κι όταν ξεκινάς από τα ρούχα, σταδιακά θα φτάσεις και στη μουσική, και στα βιβλία, και στην πολιτική και σε ό,τι άλλο μπορεί κανείς να σκεφτεί.