Just leave me alone

Αν υπάρχει ένα πράγμα που δεν αντέχω, αυτό είναι η πίεση. Είναι ένας λόγος που δεν έκανα σχέσεις. Φοβόμουν ότι δεν θα ήμουν πια ελεύθερη να κάνω ό,τι θέλω ή ότι θα αναγκαζόμουν να κάνω πράγματα που δεν θέλω. Τελικά το έπαθα, και όχι από σχέση, αλλά από φίλο, που είναι χειρότερο.

Έχω φτάσει σε σημείο να φοβάμαι πως αν δεν μιλήσουμε για 2-3 μέρες μπορεί να πάει και να φουντάρει. Μένουμε μακριά και πιστεύει πως ο μόνος τρόπος για να μην τον ξεχάσω είναι να του μιλάω κάθε μέρα, για κανά 5ωρο, στο μσν. Είχα και γκρίνια αν οι ώρες δεν ήταν 5 αλλά 3... μέχρι που ξέσπασα. Μπορώ να έχω πολλή υπομονή αν θέλω, αλλά αν με τσαντίσεις δεν καταλαβαίνω τίποτα.

Το πρόβλημα είναι πως δεν καταλαβαίνει ότι με πιέζει. Με έχει γεμίσει ψυχαναγκασμούς. Θα στενοχωρηθεί και για την πιο ασήμαντη αφορμή, και μετά θα αναγκαστώ να απολογούμαι και να δικαιολογούμαι. And I hate that. Του έχω πει τόσες φορές να σταματήσει να με πιέζει που νιώθω ότι στην επόμενη θα πάρω τηλέφωνο και θα τον ξεχέσω. Πραγματικά, είναι καλό, χρυσό παιδί, ευγενικός, μαζεμένος, αλλά είναι ΤΟΣΟ κολλημένος πάνω μου και δεν το συνειδητοποιεί καν! Δηλαδή ανυπομονώ να βρει κοπέλα μπας και με αφήσει λίγο ήσυχη! Στην τελική, ούτε το αγόρι μου δεν με πιέζει τόσο!

Μερικά παραδείγματα. Έχει παραδεχτεί κι ο ίδιος πως θα ήθελε να μην βγω καμιά φορά για να κάτσω μαζί του στο μσν. Σόρι καλέ μου, αλλά όσο φίλοι και να είμαστε, αυτό δεν μπορώ να το κάνω. Έχω και ζωή ξέρεις. Έπειτα, έχει τύχει να αργήσω να μπω μσν ή να μην μπω καθόλου για χ,ψ λόγους. Αμέσως αρχίζουν τα σμς. Άκου κάτι. Θα μπαίνω όποτε θέλω ΕΓΩ και ΑΝ θέλω και για όση ώρα θέλω. Και δεν πρόκειται να με κάνεις να νιώσω ένοχη γι' αυτό.

Ξύπνησα σήμερα στις 8 και κάτι από ένα ηλίθιο όνειρο και δεν ξέρω μετά πώς έγινε, αλλά άρχισα να σκέφτομαι τι θα κάνω το Πάσχα, που δεν θα έχω ίντερνετ, και που θα με ταράξει στα σμς. Η προφανής λύση είναι να του πω να μην στέλνει κάθε μέρα, αλλά και που το είχα πει τα Χριστούγεννα, τι άλλαξε? Τίποτα. Ίσα ίσα, μου ήρθε και 26 ευρώ ο λογαριασμός από τα μηνύματα. Η δεύτερη λύση είναι να παίρνω εγώ τηλέφωνο κάθε δυο μέρες μπας και ηρεμήσει. Αλλά πρώτον δεν μου αρέσουν τα τηλέφωνα και δεύτερον δεν παίρνω αν δεν έχω κάτι να πω (και γενικώς δε μιλάω αν δεν έχω κάτι να πω). Αν θες κουβεντούλα με τις ώρες περί ανέμων και υδάτων ψάξε αλλού.

Τέλος πάντων αγχώθηκα, δεν μπόρεσα να ξανακοιμηθώ και μπήκα να γράψω τον πόνο μου. Γιατί πραγματικά αν τα βγάλω πάνω του μαύρο φίδι που τον έφαγε. Θα έχει ΠΟΛΛΑ να ακούσει και δεν θα του αρέσει. Βέβαια αν φτάσω στο απροχώρητο και τον παρατήσω (που δεν είναι και απίθανο, δεδομένου το πόσο με έχει αγχώσει) πλέον δεν θα με νοιάζει ό,τι κι αν κάνει. Ουφ. Τα'πα. Ευχαριστώ πολύ που με ανεχτήκατε, γεια σας :Ρ